بنام خدا

بخل در بخشش

 آیه شماره 47  از سوره مبارکه یس:وَإِذَا قِیلَ لَهُمْ أَنفِقُوا مِمَّا رَزَقَکُمْ اللَّهُ قَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لِلَّذِینَ آمَنُوا أَنُطْعِمُ مَن لَّوْ یَشَاءُ اللَّهُ أَطْعَمَهُ إِنْ أَنتُمْ إِلَّا فِی ضَلَالٍ مُّبِینٍ

 
ترجمه : و هرگاه به آنان گفته شود: از آن چه خداوند روزى شما کرده بخشش کنید، کسانى که کفر ورزیدند به کسانى که ایمان آورده‏اند مى‏گویند: آیا به کسانى غذا دهیم که اگر خداوند مى‏خواست خودش به آنها غذا مى‏داد؟ شما در گمراهى آشکارى هستید.

شرح :توجّه به این که «آن چه داریم رزق الهى است نه ملک ما» بخشش را آسان مى‏کند. «انفقوا ممّا رزقکم اللّه»
کفر، سبب خود دارى از انفاق است. «قال الّذین کفروا... انطعم»
کافر، رازق بودن خدا را مسخره مى‏کند. «لو یشاء اللّه اطعمه»
انفاق، نشانه ایمان است. (زیرا ترک انفاق از ویژگى‏هاى کفّار شمرده شده است). «قال الّذین کفروا... انطعم...»
کار انسان به جائى مى‏رسد که کفر و بخل را راه درست و ایمان و انفاق را انحراف مى‏شمرد. «اِن انتم الا فى ضلال مبین»